Anne baba…Muazzam iki varlık … Ailemizin iki temel taşı… 
Allah’a ibadetten sonra, kendilerine saygı göstereceğimiz iki saygın insan. Evlatları için her türlü zorluğa, meşakkate ve sıkıntıya göğsünü siper eden iki fedakâr varlık… 
Tüm imkanlarını göz aydınlığı yavrularına feda edebilen cefakar iki kişi… 
Onlarsız tasavvuru zordur dünyanın… 
Onlarsız kazanılması güçtür ukbanın… 
Onlar hayatımızın parlayan güneşi… 
Onlar iç dünyamızın yanmakta olan ateşi… 
Onların ayakları altına serilmiş cennet… 
Üzerimize dualarıyla iniyor rahmet… 
Yılda iki gün, anneler günü-babalar günü. Hâlbuki bir yıl üç yüz altmış beş gün. Üçyüz altmış beşte iki gün. Bu kadarcık olur mu? Her gün olmalı. Her an olmalı. Öpülmeli onların elleri her zaman. Alınmalı onların duaları her an… 
Ne yazık ki bu gün bu iki varlık ihmale uğramış. Onlara saygı-sevgi duyguları dumura uğramış. 
Ne demişler atalarımız: “Eden bulur”, “Ne ekersen onu biçersin”. 
Bugünün gençleri yarın ana-baba olacaklar. Analarına gösterdikleri saygıyı, babalarından esirgemedikleri hürmeti çocuklarından görecekler. 
Buğday eken buğday biçecektir. Arpa ekenin buğday hasat etmesi ne mümkün… 
Hayat bunların örnekleriyle doludur. 
Annesi yaşlandığında, babası muhtaç olduğu zamanlarda onlara bakmayı şeref kabul etmesi gereken evlatlar, o iki muazzam varlığı muhtaçlar yurduna bırakınca görev yaptıklarını mı sanırlar?... Heyhat!… 
“Allah’a ibadetten sonra en çok kime hürmet edeyim?” diyen bir gence Allah Rasulü üç defa “Annene!...annene!...annene! deyip, dördüncü defa da “Babana! dememiş miydi”?(1) 
“Allah’ın rızası ana-babanın rızasına, Allah’ın öfkesi ebeveynin öfkesine bağlıdır. (2) buyurmamış mıydı? 
“Annesi ve babasından her ikisi veya birisi yaşlandığında yanlarında bulundukları halde dualarını alıp cennete gidemeyenlerin burunları yerlerde sürünsün.(3) diyen Allah Rasulü değil miydi? Bu ve benzeri hadislerin yanında özellikle yüce Rabbimiz: “Rabbin kendisinden başkasına asla ibadet etmemenizi, ana-babaya iyi davranmanızı kesin olarak emretti. Eğer onlardan biri ya da her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına ulaşırsa, sakın onlara “öf” bile deme; onları azarlama; onlara tatlı ve güzel söz söyle. Onlara merhamet ederek tevazu kanadını indir ve de ki: Rabbim! Tıpkı beni küçükken koruyup yetiştirdikleri gibi sen de onlara acı.”(4) buyurmamış mıydı? 
Allah Kelâmı’nda, Rasulullah’ın beyanında ebeveyne iyilik ve ihsan konusunda bize birçok öğütler buluyoruz. 
Bugünün ihmale uğrayan ebeveyninin, bugünkü halini 14 asır öncesinden bilen Rasulullah bizi uyandırıyor. Dünya ve ahiretin saadeti onlarla mümkün olacağının işaretlerini veriyor. 
“Ana-(baba) başa taç imiş 
Her derde ilaç imiş 
Bir evlat pir olsa da 
Anaya muhtaç imiş” diyen Yunus’umuz ana hasretini, baba sevgisini ne güzel ifade etmiyor mu? 
Ana yüreği her zaman kıpır kıpırdır. Evladının üzerine adeta titremektedir. Hayvanlar bile yavruları uğrunda canlarını tehlikeye atmaktadırlar. Bu, Allah tarafından evlada karşı ana babaya ihsan edilen merhamet, şefkat ve sevgi duygusunun tezahürüdür. 
Onlara gösterilen saygı, her türlü iyilik, izzet ve ikram Allah’ın rızasını kazanmaya vesile olacağı akıldan çıkarılmamalıdır. 
Gül yüzlü, güleç yüzlü, şefkat ve merhamet yüklü yürekleriyle evlatlarını kucaklayan analar, hayatını yavrularının geleceğine adayan babalar!... Size ne kadar ilgi gösterilse layıktır. Her türlü saygı, tüm izzet ve ikramlar size sezadır. 
Size gösterilen ihtimam evlatlara ibadet sevabı kazandıracaktır. Günleriniz kutlu olsun. Gönülleriniz mutlu olsun! Ana-babasının duasını alan evlatlar!... Allah sizden razı olsun.