Dünyanın bütün güzelliklerinin zevkini çıkartmak ne güzel değil mi?
Yaşamanın…
Sevmenin…
Gezmenin…
Konuşmanın…
Oyun oynamanın zevkini çıkartmak ne güzel olur değil mi?
Sevdiğin kızı-erkeği alıp delilerce, çılgın âşıklar gibi gezmek ne güzel olur değil mi? Ona “seni seviyorum” demek, güzel aşk cümleleri kurmak, onunla çocukluğunuza dönüp oyun oynamak, onunla körebe oynamak, onunla saklambaç oynamak ne güzel olur değil mi?
Onunla yemek, onunla içmek, onunla sevişmek senin için ne kadar güzel olur değil mi?
Peki, hayat bundan ibaret mi? Hayat yemek, içmek ve sevişmekten ibaret mi?
Seni yaradan ALLAH, ahrette sana “ bütün her şeyi fani dünya için yaptın. Benim için neden bir şey yapmadın?” diye sormayacak mı?
Neden hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyorsun? O darağacına sen de çıkmayacak mısın? Ölüm senin de yakandan yapışmayacak mı? Azrail, “kalk hazırlan. Vaktin doldu. Gidiyoruz…” demeyecek mi?
Hâlâ bu dünya için çalışıyorsun değil mi? “Yaşım daha genç, yaşlanınca ibadetlerimi yaparım. ” diyorsun değil mi?
Nerden biliyorsun yarına çıkabileceğini? Nerden biliyorsun 70-80 yaşına kadar yaşayacağını? Sen kâhin misin? Sen âlim misin? Sen hâşâ Allah mısın ki bileceksin geleceği.
Gel evladım. Nefsine yenik düşme. Şeytana uyma. Bak, şeytan imanını elinden alıyor. İman gidiyor oğlum, iman gidiyor.
Gel evladım. Abdestini al, huzuristana gel. Kıbleye yönel. Diz çök. Aç ellerini semâya ve yönel Mevlâ’ya. Yaşlı gözlerle de ki O’na:
“Eşhedüenlailaheillallah ve eşhedüenla Muhammed en rasulallah. “