Bir zamanlar, bütün duygu ve kavramların üzrinde yaşadıgı bir ada varmış. Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm digerleri... Aşk da dahil.
Birgün, adanın sulara gömülmekte oldugu haberi gelmiş. Bunun üzerine hepsi adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar.
Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş. Çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş. Ada neredeyse batmak üzereyken, Aşk başka çare olmadıgı için yardım istemeye karar vermiş.
Zenginlik, çok büyük bir teknenin içindeymiş. ''Zenginlik beni de yanına alır mısın?'' diye sormuş Aşk. ''Hayır'' demiş Zenginlik, ''Alamam. Teknemde çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer kalmadı'' Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir'den yardım istemiş. ''Kibir, lütfen bana yardım et!'' ''Sana yardım edemem Aşk. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin''
Üzüntü yakınlardaymış ve Aşk ona yönelmiş.
''Üzüntü, seninle geleyim.''
''Off, Aşk... O kadar kötüyüm ki, yanlız kalmaya ihtiyacım var.''
Mutluluk da Aşk'ın yanından geçmiş; ama o kadar mutluymuş ki Aşk'ın çagrısını duymamış bile.
Aşk bir ses duymuş:
''Gel Aşk! seni yanıma alacagım...''
Seslenen Aşk'tan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki, onu yanına alanın kim oldugunu sormayı akıl edememiş. Yeni bir kara parçasına vardıklarında, Aşk'a yardımcı olan, yoluna devam etmiş.
Ona ne kadar borçlu oldugunu farkeden Aşk, Bilgi'ye sormuş: ''Bana yardım eden kimdi?''
''O Zaman'dı'' diye cevap vermiş Bilgi.
''Zaman mı? Neden bana yardım etti?''
Bilgi gülümsemiş:
''Çünkü sadece Zaman senin ne kadar büyük oldugunu anlayıp degerini bilebilir.