''Seviyorum. dedi delikanlı...
Biraz kırılgan,biraz umutsuz bakışlarla.''Seviyorum.'' demek kolay değildi onun için.Onlarca denemenin ardından hem de.En sonunda küçük bir kıpırdanış olmuştu kalbinde.Bir ümidi vardı,bu kez şeytanın bacağını kırıp bu ''aşkla'' hayatını güzel bir yola koyacaktı.Ama bir şey eksikti.Çok önemli bir şey adını bilmediği,koyamadığı...İçindeki ümitse,ümitsizce bir ümitti neredeyse 'Elveda.' diyecek bir ümit.Bu savaşa hazır mıydı,değil miydi?Görecekti...
Genç kız beklediğiniz gibi ''Ben de seni...'' demedi,diyemedi.Yüreği kitlendi.Bir şey tutuyordu dilini.Çok önemli bir şey adını bilmediği.Aradığı biraz huzur,biraz güvendi.Ve sevgiyi tam yüreğinin ortasında alev alev hissetmeliydi.Yüreğini dinledi,dinledi,dinledi...Bir ''Çıt.'' dahi işitmedi.''Boşver...'' dedi,geçiştirdi.Kimseyi kırmak ve de kırılmak istemezdi.Olmaz olmazdı işte,olmayıverdi.
Günler geçti,geceler geçti,aylar geçti...
Türk filmlerindeki mutlu sonlardan hiçbiri onlara gelmedi.Bir rüzgâr esti geçti,yürekler hafifçe ürperdi ve ikisi de bir şekilde ısıttı içini.İki tarafta kaçtı savaştan.Delikanlı sözünün eri olamadı,kızda güvenip yüreğini açamadı.Görünüşte kan akmadı,yaralanan,yanıp yakılan olmadı.Ama hayat bu ya;delikanlı yeni sevdalara yelken açtı,genç kız kendisini kendi sahte gülüşleri ile kandırdı.Zaten aşkın sadece adı kalmamış mıydı?Yeniden yaralanmaya ne gerek vardı?