Ölmeden Evvel Ölmek...

"Ölüm; yattığın zaman yastığının altında, kalkınca da karşında bil.
İşte ölüm hepimize bu kadar yakın..."

Gün yoktur ki; yüreğimizi sızlatan ya bir sela duyarız, ya da bir ölüm haberi alırız. Sayılı nefesler bitip, vakit geldiği an; ne sabahı bekler, ne yolcuyu, ne de sevdiklerini...kimini yolda, kimini alışverişte, kimini bir köprü altında açlıktan soğuktan donmuş bir halde, kimini de ipek yatağında...beklemediğimiz bir anda...Kimi dünyaya yeni gelmiş adı bile konmamışken, kimi ilk kelimelerini anne baba derken, kimi askerde iken, kimi bir hastane köşesinde vs vs... Aslında dünyaya gelen her fani, can denen emaneti bir gün gerçek sahibine teslim edecek...biliyoruz ama yinede dünyanın şatafatı ahiret yolcusu olduğumuzu unutturuyor...

        

ResulAllah Efendimiz bir saat tefekkür, bir yıllık nafile ibadetten hayırlıdır diyor...Bu hafta ki konumuz da biraz ölümü tefekkür edelim, biraz da Rabıta-ı mevt yaparak nefislerimizi sorgulayalım ne dersiniz....Hep üç günlük dünya için çalışıyoruz da,hiç olmazsa burada ahiret azığımızı hazırlamada birbirimize vesile olalım değil mi?

"Hesaba çekilmeden evvel kendinizi hesaba çekiniz." (Tirmizî) hadisi ışığında insanın amellerini tartması, ölümü hatırlayarak nasıl hesap vereceğini düşünmesi birazda olsa dünyalıktan uzaklaşması....

"Ölmeden evvel ölmek" her nefesi son nefes bilip, ölüme her an hazır olmanın yollarını arayalım paylaşalım inşaAllah....

Resulullah Efendimize "zekî müminin kim olduğu" sorulduğunda "Ölümü çokça hatırlayan ve ölümden sonrasına iyi hazırlanandır." buyurmuştur...(İbnMace)

Ölüm şah damarımız kadar bize iken , niçin ölümü kendimize yakın görmüyoruz?..
Niçin uzakmış gibi rahat duruyoruz? Oysa ki hepimiz yakınlarımızdan, hatta ailemizden, evin içinden ahirete göç eden varken, akibetimiz belli iken niye bu kadar rahat görünüyoruz?