Olur, edeyim!"

Hakki hukuku çok gözetiriz ya...

Bir ayrilik esnasinda, karsimizdakinden ayak üstü hakkini helal etmesini talep ederiz.

Biraz da usulen. Âdet yerini bulsun hesabi.

Ates ister gibi... Saatin kaç oldugunu sorar gibi. Zirt pirt dilimizden dökülüverir... "Hakkini helal et."

***********************

Yahu dur bakalim... O kadar kolay mi bu is?

Madem ki sana hakkim geçtigini düsünüyorsun, önce bir tartalim... Vaziyeti bir irdeleyelim.

Ne oldu, nasil oldu, niçin oldu?
Benim hakkimi niye (asp) ettin?

O zaman aklin neredeydi?
Tam ayrilacagimiz zaman mi hatirlayiverdin hak hukuk meselesini?

Neye mukabil helal edeyim?

******************************

Yillar önce bir fabrikada... Bir ustabasi, isten çikarilan isçisinden hakkini helal etmesini istemisti.

Isçi dönüp adamin yüzüne öyle bir bakti ki...

Hani küfür etse daha iyi. Kavgada öyle bakilmaz. Arenada, sirtindan kanlar süzülen boganin, mizraklari saplayan matadora bakisi bile daha masum kalir.

Ustabasi isçinin elini tutmustu. Birakmiyordu. Istedigi helalligi alana kadar da birakmaya niyeti yoktu.

Fakat isçi, yillarca kendisini ezen, itirazlarini umursamayan, gücünün sehvetine kapilarak konumunu istismar eden, sürekli emri altindakinin hakkini (asp) eden ve nihayet isten ayrilmasina yol açan ustabasina hakkini helal etmedi.

"Gerekmez" dedi, yürüdü gitti.

Ustabasi arkasindan bakakaldi. Diger isçiler bakakaldi.
Isçinin hakki da ustabasinin omuzlarinda kalakaldi. Agirdi o yük.
Yillar geçti, ustabasi yaslandi. O isçiyi bir türlü unutamamisti.
Ömrünün son günleriydi belki. Hasta yatagindayken haber gönderdi ve tekrar helallik istedi.

Tek kelimeyle cevap geldi:
"Niye?"

Kin mi bu? Inat mi? Degil. Hak, baska bir dâvâ.

Yüce Mevlâ isterse her tür günahi affedebilecegini, yalnizca kul hakkina karismayacagini bildiriyor... Ki birbirimizi ezmeyelim.

Hepimizin çok iyi bildigi bu husus, nedense hep kulak ardi edilir.
Kul hakki denilince, Kul Himmet gibi bir sairden bahsediyoruz sanki! Mahlâs midir o?

Ama insan yok mu insan! Hem yaratilmislarin en sereflisi, hem en pespayesi.

Kul hakkina riayet edebilseydik, kimsenin kimseden helallik dilenmesine gerek kalmazdi.

Hayatin içinde harala gürele yasarken, güçlü zayifi ezecek, gözünün içine baka baka hakkini (asp) edecek, sonra da bir çift lâfla yakayi siyirip, kurtulacak.

Efendi, o is bu kadar basit degil.
Isçi, arayi bulmak için gelen adama derin hürmet duyardi. Buna ragmen dedi ki:

"Selâm söyle ustabasina... Ben günahkâr biriyim. Üstelik zavalli. Dünyadayken hakkima kavusamadim. Hep hakkim yendi. Bir de öbür tarafta haklarimdan geçemem. O yüzden ne kimse bana hakkini helal etsin, ne de ben kimseye..."

Simdi düsünelim..

Kimlerde hakkimiz kaldi?? Kimlerden zorla helalik istedik?? yada kimler gönlü razi ola ola yürekten '' helal olsun '' diyebildi??