* Bir gün susmayi ögrendim. Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar

susacaktim. Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurdugum

iletisim tarziydi.


Babam aksamlari eve yorgun dönerdi. Ben bütün gün evde sIkilir onun

gelisini iple çekerdim. Daha o kapidan girer girmez boynuna atilir

onunla oynamak isterdim. Babam sarilir, öper sonra da, hadi odana
git,

derdi. Yemek hazirlaninca annem çagirir bu defa masada bir araya

gelirdik babamla.Onlar annemle konusurken ben araya girer, sesimi

duyuramayinca da bagirirdim.

Babam sinirlenir, 'Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldim,
birde

sen kafami ütüleme!' derdi.

Annem de 'Bütün gün zaten seninle ugrastim, bir çift laf da mi

konusturtmayacaksin babanla?' diye çikisir, beni odama gönderirdi.

Çaresiz bir sekilde boynumu büker odama yani hapishaneme dogru yol

alirdim. Babam arkamdan, 'Bizim bir odamiz bile yoktu, her seye
sahip,

hâlâ ne istiyor anlamadim.' diye bagirmaya devam ederdi.

'Keske benim de bir odam olmasaydi, keske bizim de evimiz bir odali

olsaydi da hep birlikte otursaydik' derdim içimden; ama yüksek sesle

söylemeye cesaret edemezdim.

Yemekten sonra babam kanepeye uzanir, eline kumandayi alir,
televizyon

seyrederdi. Beni yanina çagirir biraz severdi. Onun izleyecegi
önemli

birsey varsa beni adeta yerimden bile kipirdatmazdi. Azicik hareket
edip

kosup oynamaya çalissam oda hapsim yeniden baslardi. Bir gün anladim
ki

susunca babamla daha iyi anlasiyoruz. Bu defa susarak yapabilecegim

oyunlar gelistirmeye basladim.

Önce resim yaparak basladim ise. Babam çizdigim resimleri çok
begeniyor;

'Bak, böyle uslu uslu oyna iste.' diyordu. Babam bazen göz ucuyla

bakiyor, resimle ilgili bir sey sorsam afalliyordu. Ama bana
kizarak

beni artik odama göndermiyordu.

'Son günlerde ne de akillandi benim oglum.' diye komsulara
anlatiyordu

annem halimi.

Resimlerim arttikça ortalik dagilmaya basladi. Annem 'Odani
topla!'diye

odama kapattiginda ise nereden baslayacagimi bilemiyordum.

Ben bunlarla ugrasirken zaman geçiyor; ama odami toparlamayi

beceremiyordum. Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayi

yasaklayacagim.' dedi bir gün. Susuyor olmami usluluk olarak

degerlendiren ailem resim yapmayi da elimden alirsa ben ne
yapacaktim?


Bu düsüncelerle bir aile tablosu yaptim. Babam eve gelince uygun
zamani

kolladim. Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi. Babam
oturur

oturmaz çizdigim resmi getirdim. Babam bakti. Him, dedi 'Çok güzel

olmus.Bu adam benim herhalde.' dedi.

Ben 'Hayir o adam degil, bu çocuk sensin.'dedim. O 'Hayir, bu adam
benim,

bu çocuk sensin, bu küçük kiz da arkadasin.'dedi.

Ben yine 'Hayir, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük
kiz

da annem.' dedim. Babam benimle ugrasmaktan vazgeçip: 'Peki neden
bizi

küçük çizdin?' dedi. Heyecanla basladim anlatmaya.Ben büyüyüp adam

olacagim. Is bulup çalisacagim. Siz yaslanip küçüleceksiniz. Beliniz

bükülecek, komsumuz Ahmet amca ile Ayse teyze gibi küçücük
kalacaksiniz.

Ben isten geldigimde yorgun olacagim. Siz benimle konusmaya

çalistiginizda isyerinde kafam sismis olacagindan sizi duymayacagim

bile. Siz benimle bir seyler paylasmak istediginizde 'Hadi odaniza

çekilin de kafa dinleyeyim.' diyecegim. Ve bir de bagiracagim 'Her

seylerini aliyorum. Sicacik odalari da var, daha ne istiyorlar'
diye.


Annemle babamin gözleri fal tasi gibi açilmisti. Duyduklarina

inanamiyorlardi. Bana sarilip beni öyle içten bir oksayislari vardi
ki

sonsuza kadar konussam hiç bikmadan dinleyecekler gibiydi Farkinda'

Olmali insan... Kendisinin, Hayatin Olaylarin, Gidisatin Farkinda
Olmali


Ömür Dedigin Üç Gündür,

Dün Geldi Geçti

Yarin Meçhuldür,

O Halde Ömür Dedigin Bir Gündür,

O Da Bugündür.

Sevgiyle kalin, sevdiklerinizle kalin.*