Bir gün Efendimiz (s.a.v) arkadaşlarıyla sıcak soğuk demeden dağları tepeleri aşarak Allah’ın dinini yaymak için yolculuğa çıkmışlardı. Bir kısmının binecek atı veya devesi bile yoktu. Çoğunun giyecek elbisesi, yiyecek yemeği de bulunmuyordu.
Suyu bol, ağaçlık bir yer görünce mola verdiler. O sırada bazıları etrafı kolaçan ediyordu. İçlerinden biri bir kuş yuvası gördü. Anne kuş yuvada yoktu, sadece küçücük yavrular vardı. Orada bulunan gençlerden biri kuş yavrularından birini tutup Efendimiz’e (s.a.v.) göstermek istedi. Minik yavru eline alıp sevmeye başladı.
Kuşun annesi az sonra geriye döndü. Yavrusunu yuvasında bulamayınca ötmeye başladı. Yürekleri sızlatan ötüşü dağları, taşları inletiyordu. Herkesin hayretten ağzı açık kalmıştı. Bu nasıl şefkat ve merhametti! Peygamberimiz ise uzaktan olanları izlemekteydi. Arkadaşlarının yanına gelerek, “Siz bu kuşun yavrusunu kurtarmak için yaptıklarına şaşırıyorsunuz değil mi?” diye sordu. Orada bulunanlar “Evet Ya Rasulallah” dediler. Efendimiz (s.a.v.), “Şunu iyice bilin ki sizi yaratan Rabbiniz’in şefkat ve merhameti, şu kuşun yavrularına olan merhametinden kat kat fazladır.” Dedi. Sonra kuşun serbest bırakılmasını istedi.
