Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktıgında, üç yasındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle kamyonunun kaportasını mahvettigini görmüs. Hemen oglunun yanına kosmus ve çocugun eline çekiçle vurmaya başlamıs. Biraz sakinlesince oglunu hemen hastaneye götürmüs. doktor, çocugun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıstıysa da elinden bir sey gelmemis ve çocugun iki elinin parmaklarınıkesmek zorunda kalmıs.

Çocuk ameliyattan çıkıp gözlerini açtıgında,bandajlı ellerini fark etmis ve gayet masum bir ifadeyle,

“Babacıgım,kamyonuna zarar verdigim için çok üzgünüm.” demis ve sonra babasına su soruyu sormus:
“Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?”

Birisi masaya süt döktügünde ya da bir bebegin agladıgını isittiginizde bu öyküyü hatırlayın. Çok sevdiğiniz birine karsı sabrınızı yitirdiginizi anladıgınızda,önce biraz düsünün. Kamyonlar onarılabilir, ama kırılan kemikler ve incinen duygular hiçbir zaman onarılamaz; genellikle kisiyle performansı arasındaki farkı göremeyiz. Insan hata yapar. Hepimiz hata yaparız. Fakat öfkeyle ve düsünmeden yapılan seyler ,insani sonsuza kadar rahatsız eder. Harekete geçmeden önce durun ve düsünün. Sabırlı olun. Anlayıs gösterin ve sevin...!!!