“Düşmanlarımıza!
Çatlıyorsun, patlıyorsun!..
Çünkü bizim şahsiyetimiz var senin yok!
Onun içindir ki, bize ne yapacağınızı, hangi lekeyi ve çamuru atacağınızı bilemiyorsunuz!
Şahsiyet bir kubbe midir; şahsiyetsizlik bir örümcek olur, gelir, onu köreltmeye çalışır.
Şahsiyet bir tarla mıdır? Şahsiyetsizliğe tarla faresi olmak düşer...
Şahsiyet, en nadir ağaçtan bin bir emekle yontulmuş bir taht’tır.
Şahsiyetsizlik küçülür küçülür nokta kadar bir kurt olur ve en nadir ağacın en mahrem emeklerle yontulu nakışlarını yer.
Çatla, patla!..
Sen bu günü kazansan bile biz yarını fethedeceğiz...”(1)
Yolumuzu, yolsuzlukla alakalandırıp, dik ve vakur duruşumuzu, kendi hesap ve yorumuyla mecrasından saptırmaya çalışanlara; hal ve tavrımızın “şahsiyet hükmünü” böyle tescilleyip, muhataplarımıza cücelik vasfını tevdi ederek, aktardıktan sonra had bilmezliklerini söz sahibiyle alakalandırıp, meramımızı anlamlı kılalım.
Ki, anlam had bilmezlere bir hatırlatmadır.
ÇOK OLDUNUZ
Ben... dedim
-Sen kim oluyorsun?
dediniz.
-Siz... dedim.
Bizi ağzına alma dediniz.
-Onlar... dedim.
-Onların lafı mı olur?
dediniz.
-Allah şahidim olsun ki... dedim.
-Şahitsiz, ispatsız konuşamaz ki... dediniz.
-Kim bilir ne fesatlık düşünüyor? dediniz.
Kafamı sağa sola sallayarak ”La havle” çektim...
Bize sövüyor dediniz.
Önemli bir haberi size ulaştırmak için koşa, koşa yanınıza geldim.
Üstümüze yürüyor... dediniz.
Dua ettim, size el açtığımı sandınız.
-Dileniyor... dediniz.
Kalem açacak oldum.
-Bıçak çekiyor dediniz.
Size bir sigara vermek için elimi tabakaya attım.
-Tabancaya davranıyor... dediniz.
Artık çok oluyorsunuz.
Bir adamın tahammülü bundan fazlası olmaz, olamaz.
Hasta doktoru dilime bakarken görseniz, benim için neredeyse tıbba, fenne, iyilige dilini çıkarıyor diyeceksiniz.
Evet, doğru söylüyorsunuz.
Ancak tıbba, fenne değil size dil çıkarıyorum.
Ve işte şimdi, sola kaçmış boyunbağınızı düzeltmek için ellerimi uzatıyorum.
-Gırtlağıma sarılıyor... diyorsunuz...
-Evet gırtlağınıza sarılıyorum.
Adamsanız koruyun gırtlağınızı...”(2)
İşte, sözün bittiği yer!
Pekâlâ, söz bitince ne olur?
Anladınız siz, onu...
