Ne hayaller kurmuştum. 

Kambur çatılarda biriken karlar gibi hayaller, rüzgarlarla gecenin içine savruldular, şimdi her yandalar, her baktığım yerdeler ama dağınıklar, dağılmışlar.

Hepimiz o savrulan hayalleri toplayıp bir yüz yapmak istiyoruz ondan.

Bir yüz.

Çocuk resimleri gibi bir yüz.

Yağan kar gibi değil karda sıcak bir ev gibi bir yüz.

Kar, bir çocuk resmi gibi yağıyor. Dokunulmamış, taze hayalleri yansıtan o suluboya resimler gibi mutluluk umduran hüzünlü bir huzurla tane tane düşüyor.

Külrengi parlak gökyüzünün derinlerinden gelen gizli bir ışık karla kaplı şehre çarparak çoğalıyor, gece berrak ve mat bir aydınlıkla genişliyor.

Yumuşak yığınlarla kabarıyor sessiz sokaklar.

Bu dingin ve usul gecede, çocukların ruhunun sığındığı masalları çağrıştıran bir zaman girdabı var, sobaların üstünde çatlayan kestane kabuklarının çıtırtısını, buharlar saçarak fıkırdayan bir semaveri, kuyruğunu kıvırıp uyumuş bir kedinin güvenli mırıltısını duymayı bekliyor insan.

Sanki, bu sihirli aydınlığa dökülen kar taneleri insanın hayatını safhalara ayırıp, yaşanmış kederli ne varsa onları alıp çocukluk resimlerinin içine taşıyor.

Belirsiz bir huzurun içine doğru akıyor hayatınız.

O sakin resmin derinliğine kaymadan önce hatıralarınız aniden tutuşuveren meşaleler gibi bir anlığına ateşli bir parlayışla beliriyorlar, hepsini görüyorsunuz.

Arada bir sert kuzey rüzgarları uğultularla vuruyor duvarlara.

Ruhunuz hatıralarınızla birlikte titriyor.

Kalın yün ceketinize sarılmak istiyorsunuz.

Rüzgarlarla kımıldayan camlara yansıyan kendi gölgeniz.

Geçmişle gelecek o gölgenin içinde yer değiştirerek kavisler çiziyor.

Kopuk mısralar, kısa kesik melodiler.

Neden kar çocuk resimleri gibi yağdığında, gece külrengi bir parlaklıkla aydınlandığında, sokaklar yumuşak yığınlarla kabardığında ve el ayak çekildiğinde şehirden insan şiirleri, kendisine tatlı mırıltılarla sokulan şarkıları, yalnızlıkları, unutulacak olanları hatırlar.