Biliyor musun gözlerinde ne kaybettim? Kendimi..

Sen söylemesen de eskiden ben görürdüm gözlerinde sevgini.. Sen söylemesen de ben anlardım ne kadar çok özlediğini.. Taa içinde kendimi görürdüm .. Gülerdi gözlerin.. Ben anlardım benleyken mutluluğunu..

Son bakışımda gözlerine..Ne ben vardım artık ne de o ışıltı.. Ne sevgi vardı ne de özlem..

Öyle soğuktu ki üşüdüm gözlerinde..

Oysa ben ne kadar özlüyorum senli günlerimi.. Sana dair her şeyi..Bakışlarını, gülüşlerini, beni bekleyişini hatta ben beklerken gelmeyişini bile.. Çok özledim..Yokluğunla ölmeyi, varlığınla yanmayı özledim..Seni özlemeyi, sabırsız beklemeyi özledim..Gelişinle uçmayı gidişinle düşmeyi özledim.. Küçük kaprislerimi çekmeni büyük kaprislerime kızmanı da özledim. Ben çok özledim sana ait olan herşeyi..Ve senli günlerimi..

Ama ben kaybetmişim seni..Sendeki beni.. Gözlerinin içindeki  varlığımı kaybetmişim..Gördüm ki bitmişim..

Sanki yaşanmamış hiçbir şey.. Sanki hiç sevmemişsin beni..Sanki o sen değilsin ve sanki o ben değilim..Sanki iki yabancıyız sevgi yolunda.. Görmezden gelip geçiyoruz birbirimizi..

Ne oldu bize böyle.. Bu kadar mı kolaydı yüreğimizle ördüklerimizi dudak ucuyla üfleyerek geri sökmek..

Ben özledim oysa.. Diyemiyorum sana..Diyemem.. Sendin bırakıp giden.. Sendin herşeyi yerle bir eden..İçimden neler koptu bir bilsen acısını.Meğer ne büyük bir yıkımmış  ardından bakmak..Öylece kalakalmak..

Yerinde dolmuyor işte.. Denedim olmuyor.. Veremedim içimde senin için hazırladığım tahtı kimselere.. Meğer ben tapusunu vermişim sana içimdeki en güzel yerin..

Ama dön diyemem ne dilim varır o yıkımdan sonra ne gücüm yeter artık..Gözlerinde kendimi kaybettiğimi gördüğümde  pes etti yüreğim..

Bir savaştı belki ve ben kaybettim  bu savaşı..Biz kaybettik savaşımızı..Ellerimizle öldürdük  içimizde yeşeren en güzel çiçeğimizi..

Ve ben  dön diyemiyorum artık sana..

SADECE BEKLİYORUM YÜREĞİM ÇIĞLIK ÇIĞLIĞA..