‎1. pozitif düşünmek benim için bir yaşam tarzı. Bir tarafta, ümidini yitirmeyen, hedefleri olan, iyi düşünelim, iyi olsun diyen, hep ışıl ışıl bir düşünce tarzına sahip olan insan var. Diğer tarafta, karamsar, hayat isyan eden, kötü düşünen, bunalımdan kurtulamayan insan tipi var.

Güzel düşünelim, güzel yaşayalım,Bizler... gerçekten çaresiz olmadığımız halde, çaresizmiş gibi davranıyoruz. Oysaki her zaman bir çözüm, her zaman bir çıkış vardır hayatta. Çaresizlik çarpık bir düşünce yapısıdır aslında.

Her yeni gün, birçok umutla başlar. Dün imkansız olanlar, bu gün gerçekleşebilir hale gelir. Hiçbir seçeneğim yok dediğimizde, tıkanıklık evrende değil bizim zekamızdadır aslında. İnsanoğlu, engelleri aşmak için her zaman bir yol bulur. Öyle olmasaydı, bu yaşlı gezegende türümüzü devam ettirmemiz ve dünyanın en üstün canlıları haline gelmemiz mümkün olamazdı.

İnsanoğlunun zekasında, binlerce yılın bilgeliği var. Bu bilgelik; bize her zaman bir yol göstermiş ve hayatta kalarak, yaşadığımız çevreye uyumlu yaşamamızı sağlamıştır. Çaresizliği kabul eden ve bunu huy haline getiren insanların düşünme yetenekleri zayıflar. Nasıl olsa bir işe yaramayacak diyerek bir çözüm üretmeyen insanlar, ne sorunda kurtulabilir, ne de başarılı olabilir. Her zaman bir yol vardır...

“Böyle gelmiş, böyle gider” dediğimizi sürece; gelen şey, her ne ise gelip gitmeye aynen devam eder

Kendimize sınırlayıcı engeller koymak, kendimize yapacağımız en kötü davranıştır. İnsanoğlunu yapabileceği şeylerin sınırı çok ama çooook geniş.

Başımıza gelen olayları yok edemeyiz ama yorumlama şeklimizi değiştirebiliriz. Olayları nasıl yorumlarsak, hayatı da aynı şekilde algılarız. Olumsuz bakan, olumsuzluk görür, çözümsüzlük görür.

“Mutluluk paylaştıkça artar” diye bir söz vardır. Bu sözü “çaresizlik paylaştıkça artar” şeklinde değiştirdik ülke olarak. Başımıza gelen bir olayı, başkalarına anlatarak ne kadar çaresiz olduğumuzu kanıtlamaya çalışırız çoğu zaman. Bin bir türlü mazeret üretiriz insanlara. Problemimizi çözmek için hiçbir şey yapmayacağımızı insanlara hoş göstermeye çalışırız. Çünkü bir ÇARESİZİZ. İşin tuhaf tarafı, toplum böyle insanları bağrına basar, kucak açar. Etrafımızdaki problemi olan arkadaşlarımızı motive edip harekete geçireceğimiz yerde, onların çaresizliklerini kabul eder, üstelik bir de yüceltiriz.

Bu gün bir fark yaratalım. Bu gün çaresizliği kabul etmek yerine, bir çare üretelim ve yüz binlerin önüne geçelim...

alıntı