Bir uçurtma uçuruyorum,
Gönlümden, gökyüzüne doğru.
Kuyruğu sevgi ile süslenmiş,
İpliği birkaç sevgi sözü,
Rüzgârı içten bir bakış,
Terazisi mutluluk olan.
Bu uçurtma duygum,
Bu uçurtma kendim.
Süzülüyor göklerde sevginin kanatları ile.
Bulutlar okşuyor tenimi, beyazın saflığı ile,
Dünyayı görüyorum, üzerinde siyahlıklar !
Hiç yüzünden çıkan savaşları görüyorum,
Bir yanlışın sonucu,
sokak çocuklarını görüyorum.
Ağlayan anneleri görüyorum,
Çocuklarına hasret anneleri.
Yok yere çalınan hayatları görüyorum,
Sadece para için satılan hayatları.
Parayı tek hedef seçmiş insanları görüyorum,
Dalından koparılan gülleri,
Çocuksuz kırları görüyorum.
Kırlar solgun, sessiz, üzgün.
Gözyaşı görüyorum,
Üzüntü görüyorum, irkiliyorum…
Gözlerimi kapatmak istiyorum,
Sonsuza kadar hiç açmamak,
Fakat, Evet evet yanlış görmüyorum,
Az da olsa pembelikler de var dünyada,
Sevgiyle gülümseyen insanları görüyorum,
Gülüne kavuşmuş bülbülün,
Sevinç melodilerini dinliyorum,
Kırlarda koşan çocukları görüyorum,
Kırlar yeşil, kırlar mutlu,
Birbirini gerçekten seven insanları görüyorum,
Dostluk, dürüstlük, hoşgörü görüyorum,
Balıkların sudaki oynaşmalarını görüyorum,
Karınca katarlarının neşe içerisinde geçişlerini görüyorum,
Evet, evet artık siyahlıkları görmüyorum, göremiyorum,
Sadece pembelikler süslüyor dünyayı,
Haykırmak istiyorum dünyaya, seni seviyorum diye,
Tüm sevgimi siyahlıkların üzerine örtmek istiyorum,
Sevgi ipliğiyle, ulaşılmaza ulaştırmak istiyorum sevgimi,
Çok mu zor, pembelikleri görmek,
Çok mu zor, "seni seviyorum" demek,
Çok mu zor, gülümsemek,
Bir deneyebilsek,
Dünyada siyahlıklar kalmayacaktır.