İnsan hep kurtarılmayı bekler. Keşfedilmeyi, alınıp götürülmeyi.  Sanki bu dünyadan değildir. Başka bir gezegenden gelip alınsın ister, başka insanlar tarafından keşfedilsin, sevdikleri tarafından kucaklansın.

Hep bekler durur. Başkalarının beklentilerini karşılar, ama kendi beklentilerini BEKLEME’ye alır.

Onun beklentileri kendi içindedir. Kalbinde gönlünde, aklının bir köşesindedir. Onları beklemeye aldığı sürece, mutsuzdur.

Çünkü kimse onu gelip kurtarmayacaktır. Kimse keşfetmeyecektir. O ancak kendini keşfedebilir. Kendini kucaklayabilir.

Kendini sevdiği, kucakladığı sürece de kendi olmaya başlar.

Her gün kendisini ziyarete gelen dervişe şeyhi der ki:

“Her gün bana geleceğine bir gün kendine gel…