Her şeye rağmen hayat güzeldir...

 Bos yere hayatin zorluklarından hayıflanmayın. Bu dünyada ki en önemli öğretmenimiz hayattır. Bize kim olduğumuzu, nasıl yasayacağımızı öğreten hayatin kendisidir.  

Su anda hayatin neresindesiniz? En kolay yerinde mi, en zor yerinde misiniz?  "Hep beni buluyor bu terslikler, ne zaman her şey yolunda gidecek, bıktım artik" . Ama zaman ve yasam tecrübesi öyle bir şey ki insani farkında olmadan eğitiyor. Bir bakıyorsun, yasama bakış acın değişmiş.  

Hayatin tek düze olduğunu düşünsenize. Keyifli olur muydu dersiniz? Asla olmazdı. Sürekli mutlu yasadığınızı duşunun. Bir sure sonra sıkılmaz miydiniz? Degişiklik aramaz miydiniz? Mutsuzluğu bilmeseydik, mutluluğun değerini nasıl anlardık ki? Veya tam tersini duşunun. Devamlı mutsuz olduğunuzu. O zaman yasama sıkıca sarılabilir miydiniz? İçinizde, yakında bir şeylerin değişebileceği umudu olmasaydı yasamaya devam edebilir miydiniz? Edemezdiniz.

Bence hayati yaşanır ve değerli kılan, iniş ve çıkışlarıdır. İnişi yasamadan, çıkısın kıymetini bilemeyiz. Uzun sure ayni çizgide devam eden hayat bile sıkıcıdır. İçinde heyecan olamadan, kaybetmenin korkusu, kazanmanın sevinci olmadan yaşanan hayat keyif vermez. Sürekli kazanarak yasarsanız, kazandığınızın değerini bilemezsiniz. Ancak kazandığınızı kaybettiğinizde onun ne kadar değerli olduğunu öğrenirsiniz.

Mesela, asık olursunuz, deliler gibi seversiniz, size Gore her şey yolunda giderken bir bakarsınız sevdiğiniz elinizden gitmiş. İlişki bitmiş, onu kaybetmişsiniz. Gitme nedeni de zamanında ona gereken değeri vermemiş olmanız, onu tam anlayamamış olmanız. Simdi farkına varırsınız aslında onun sizin için ne kadar değerli olduğunu ama is isten geçmiştir. Sevdiğinizi kaybetmişsinizdir. Yani önce kazanmış, sonra kaybetmişsinizdir. Burada önemli olan yasadığınızdan ders alabilmektir. O dersi almışsanız eğer, ruhunuz bir parça daha olgunlaşacaktır.

Gelelim hayatin parasal boyutuna. İste orda is biraz değişiyor. Gerçi akıllıca yapılan secimler sonucunda para kazanmak mümkün ama bazı insanlar yasam şartları nedeniyle hep darlık içinde olurlar. Bazıları da yine önceden oluşan şartlar gereği hep bolluk içinde olurlar. Yani bu konuda hayat insanlara farklı davranır. Ama elinizde olan tüm paranızı kaybetme yâda hiç paranız yokken paraya kavuşma ihtimali hep vardır. Bu da hayati tek düze olmaktan kurtarır. Para konusunda da kaybetmenin korkusunu, kazanmanın sevincini her an yasayabilirsiniz.

Anlatmaya çalıştığım şey, hayatin sürekli değişken olması. Bu durumun da hayati yaşanılır kılması. Onun iniş ve çıkışlarının sürekli yaşanacak olması. O nedenle su anda bulunduğum zor noktadan çok korkuyor değilim. Yine üzülmeye başladım, canim çok sıkılıyor, hatta sağlığım bile bozuluyor ama ben bunlara o kadar alıştım ki. Sanki hayatimin olmazsa olmazları gibi geliyor bana.

Yazımın basında belirttiğim gibi eskiden olsa yine hayıflanır, kendi kendime söylenirdim. "Niye benim basıma geliyor bunlar, hep mi kendini bilmezler beni bulur, canimi yakar?" diye.

"İyilik yaptığım insanlardan kötülük görmek benim kaderim mi?" derdim. Oysa simdi biliyorum ki bunlar benim ruhumu olgunlaştıran sınavlarım. Yasamam gereken güçlüklerim. Yoksa nasıl anlayacağım mutlu ve rahat olduğum süreçlerin değerini? Ya da ben rahat ve huzur içindeyken, nasıl tahmin edeceğim zorluklar içinde yasayan insanların ne durumda olduğunu? Sonra su gerçeği de öğrendim. İyilik yaptığımız insanlardan kötülük görmemizin doğal olduğunu. İyiliği hazmedemeyen insanların, ona bu yardımı yapan kişiyi kıskandığını, onun yanında kendini küçük gördüğünü ve karşılığında kötülük yapabildiğini. Fakat ben iyilik yapmaya devam ediyorum. Çünkü iyiliği insanlar için değil, hayat için yapıyorum. Biliyorum ki yaptığım her iyilik bana hayat tarafından farklı bir ortamda geri döndürülecektir.

Şimdilerde basım darda. Düzenimi hatta hayatimin akısını bir kez daha değiştireceğim belki de. Ama olsun ben nasıl olsa hayata yeniden başlamaya alışığım. Kaç kez sıfırdan başladım. Mücadele ettim. Çalıştım, çabaladım ve yeniden en üstlere cıktım. Hayat bu bazen çok kolay bazen çok zor. Yine beni biraz hırpalayacak, canimi acıtacak, moralimi bozacak fakat asla umudumu yok etmeyecek. Çünkü hayat içimizden umudumuzu alırsa iste o zaman yasayamayız.

Hayata teşekkür ediyorum beni eğittiği için. Farkında olmamı sağladığı için. Yaşattığı güzellikler ve zorluklarla beni mutlu ettiği için. Her yaşattığı güçlüğün yanında bir kolaylık verdiği için. Her olumsuz deneyimden, olumlu yani bulup çıkarmayı öğrettiği için. Yalnız kendim için değil başkaları için de yasamam gerektiğini anlamamı sağladığı için. Yasamak da bu değil mi zaten?

Tüm güçlüklerine rağmen yasamak, nefes almak, hayati iliklerinizde hissetmek çok güzel.