(D)uyuyor(mu)sun ?!...








Dağlıyorum asi hücrelerini anarşist dilimin…
Acı’dan tökezlediğim yerden tutunuyorum
kirpiğinden yapılma tel örgülere…ellerim kan içinde…


Uyuyor(mu)sun ?...

Kanlı ellerimi sarıyorumtek kale bir aşkın savaştığım siperinde…
Bırak yaralarımı sorgulamayısı…Titreyen göğsüme dokun yar…
Hangi kapım çıksa önüne ;Sıkılgan bir edayla çevirdin anahtarı…

Oysa ben kollarımın arasında bir salıncakta
sallamayısı düşlemiştimhani şu yaşa(ya)madığımız çocukluğumuzu…
İçindeki çocuğu alda gel demiştim sana…gel(e)medin…


Uzun soluklu voltalarımda senin adımlarınla aşardım duvarları
ve gölgem vardı her güneşe çıktığımda..
Şimdi payına yıllarımı düşürdüğüm zındanlarda
geçen zamana asıyorum gençliğimi…
ölümün beyaz rengi vurmuşken saçlarıma
ince bir sızı oluyor aynadaki yılgın bakışlarım…


Uyuyor(mu)sun ?...

Kalk !... yalan karışıyor gerçek bir oyuna sinsice…
Düş !...Peşine kendi gerçekliğinin…
Bir yerde düş/erkenbir yerde (d)üşüyor
yolüstü çukurlarında yürüyüşlerim..


Ustamdan ödünç (ç)aldığım
“hüzün ikliminde” sözlerle geç kalmışlar ülkesinin dar geçitlerindeyim…
Boğuluyor kursağımdaki yalnız şarkı sözleri.
Saklanmayısa çalışırken sıcağında
asılsız bir ihbarla suçüstü yakalandım kahverengi bakışlarına…
gözlem altında gülüşlerim…
Yine de hesapsızca boyandığım kahverengiliğine
emanet ediyorum haylazlığımı…
Harf başı dikiliyorum karşına satırlarda…
Konuşucunca susturulduğum cümlelerin
son noktasından sesleniyorum sana;