Bir profesör, sosyoloji sınıfındaki öğrencilerini
Baltimore şehrinin kenar mahallelerine göndermiş ve o
bölgede yasayan 200 erkek çocuğunun durumlarını
araştırmalarını ve her bir çocuğun geleceği hakkında
bir değerlendirme yapmalarını istemişti.
Öğrenciler hemen hepsi bu çocukların gelecekte hiçbir
şanslarının olmadığını dile getirmişlerdi.
Bundan tam yirmi beş yıl sonra bir başka sosyoloji
profesörü tesadüfen bu çalışmayı buldu ve
öğrencilerinden bu projeyi sürdürmelerini ve ayni
çocuklara ne olduğunu araştırmalarını istedi.
Öğrenciler, o bölgeden taşınan ya da ölen 20 çocuk
dışındaki 180 çocuktan 176′sinin olağanüstü bir basari
gösterip, avukat, doktor ya da işadamı olduklarını
ortaya çıkardılar.
Profesör çok etkilenmişti ve bu konuyu izlemeye karar
verdi. Birer yetişkin olan o çocukların hepsi o
bölgede yasadıkları için, her biriyle buluşma sansı
oldu.
“O koşullarda nasıl bu kadar basarili oldunuz?”
sorusuna verdikleri cevap hep ayniydi: “Mahalle
okulunda bir öğretmenimiz vardı. Onun sayesinde.”
Profesör, bu öğretmeni çok merak etmişti. Hala hayatta
olduğunu öğrendiği yaşlı öğretmenin izini bulması zor
olmadı. Kendisini ziyaret etmek için evine kadar
gitti. Karşısında yılların yüzüne eklediği
kırışıklıklara rağmen hala dinç duran bir yaşlı kadın
buldu. Merakla yaşlı kadına bu çocukları kenar
mahallelerden kurtarıp, basarili birer yetişkin
olmalarını sağlamak için kullandığı sihirli formülün
ne olduğunu sordu.
Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarının
kenarında bir gülümseme belirdi:
“Çok basit” dedi, “Ben o çocukları çok sevdim.”
