 |
Bazen susarsın;bazende suskunluguna yanarsın.bazen deger veririsin
birine ama bazende onun degersizligine verdigin degerden
utanırsın.konuşmak dertleşmek istersin biriyle ama bazende insanların
iki yüzlülügü gelir aklına.yine susarsın.bazen birinin gözlerine
saatlarce bakmak istersin ama baktıgın gözlerin senin gibi bakmadıgını
görünce başını çevirirsin...
Gözlerinde eski bir buluttan yaralar kalmış
Sokağında ağaç gibi,lamba gibi, bir adam kalmış
Kalbin incinmiş,kalbi incinmiş
‘ellerim üşüyor usta
ellerim üşüyor
san ki ellerim ısınırsa
yüreğim soğuyacak diye
korkuyorum usta
ve onun için ellerimi ısıtmıyorum
ve bazen
yaşamın elvedalarına
karış git diyorum
bu yama bu yarayı kapatmaz usta
usta bu sargı tutmaz yüreğimi
gözlerim boşalıyor usta
san ki karanlık doluyor yerine
içimde bir sessizlik
mevsimsiz yağmurlar
bu kadar usta’
sustu
derin bir yara gibi sustu
omuzladı çantasını
yalnız bindi otobüse,yapayalnız
uğurlamasızdı peronlar
ne de havada sallanan bir el
kurum bağlamış gecede
sızlayan yarasıyla oturdu dokuz numaraya
buğusunu sildi camların
dizginsiz kaldı gözyaşları
sadece ağlayan klarnetler
sesini yükseltiyordu kulaklarında
kürdilihicazkar kahırlar esiyordu
keskin tırnaklar yaralarında
kanatları kırılmış yelkovan kuşlarıydı gece
artık uzak bir düştü göç
bulutlar,güneyden kopan rüzgar
sıcak nehirlerin sazlıkları
kırılacak yumurtalar bir bir düştü
homurdadı motor,ışık titreşti,döndü tekerlekler
ilk virajda sendeledi otobüs
sarardı ışıklar,gerilerde kaldı
kendisinden kaçtığı kent
siyah asfalt ve yol çizgileriydi gece
bir de içinde ağlayan fotoğraf...!
Sustum ve gülümsedim..
bir çığlık kanıyor demedim,
en derininde yüreğimin...
Gülümsedim...
gülümsedim ve sustum...
içimdeki volkanları boğarak...
Sustum ve gülümsedim..
susturarak içimdeki sabır taşını
hüznü yüzümde,
acıyı gözlerimde toplayarak...
Demedim kimselere
bir çığlık kanıyor,
en derininde yüreğimin...
bilirim acının dili olmaz...
Sustum!
sadece sustum ve gülümsedim!
bastırarak içimdeki depremleri...
hançeri sadece kendime sapladım.
sapladım ve sustum!...
Görmedi kimse,
kimselere göstermedim.
içime akıttığım gözyaşlarımı...
öldürdüm,
ıslatmadan kirpiklerimi...
Ama ağlamadığım hiç bir çiçek
konuşmadığım hiç bir yıldız kalmadı
bu şehrin parklarında...
İnadına,
açmadım yüreğimi kimselere
kimselere ağlamadım, inadına
hançeri sadece kendime sapladım.
sapladım ve sustum!...
sustum ve gülümsedim!...
Sadece sustum ve gülümsedim!
boğarak içimdeki dalgaları...
kıyısız denizler gibi...
Sadece sustum… sustum ve gülümsedim!...
gülümsedim ve sustum içimdeki çocuğa!...
açan çiçeğe, uçan kuşa, gökteki aya!...
yüreğim kan ağlarken de gülümsedim.
gülümsedim acılara, ihanetlere…
gülümsedim baharlara!...
yağmurlara,bulutlara
rüzgarlara, sulara
gülümsedim!...
==========================================
|
